Εξιλασμός

Αυτό το κόκκινο φεγγάρι, που θαυμάζω όπως πρώτα,

κοιτούσαμε μέχρι το τέλος, αν θα βρεθούν δύο ελπίδες.

Όλα τα γράμματα που γράφεις κι όσα θέλεις μα δεν είπες,

δεν θα γεμίσουν οι σελίδες, τη σκοτεινή σου μοναξιά.

Άλλος ένας χρόνος θα περάσει κάπως,

κι ότι βρω μόνος να μου κρατήσει συντροφιά,

δε θα 'ναι σα τα πρώτα χρόνια, αθώα, παιδικά.

Αλίμονο! μου έγινε παρηγοριά το βάρος.

Αυτοί που όλο μας κοιτάνε και βλέπουν μόνο τα πολλά,

αν κάποτε έμεναν μόνοι, δεν θα γελούσαν πια ξανά.