Μοναξιά

Σαν τις σκέψεις του αφηρημένου,
Αφήνω τις μέρες να περνούν.
Από το μπαλκόνι μου, μοναχικός,
ακούω από τα άλλα μπαλκόνια να μιλούν.

Ακούω τα θέματά τους,
με μια πλήξη και μια λύπη.
Ξέρω πως δεν με αφορούν.
Κι αυτή η επικαιρότητα ακόμη,
τους κάνει ξανά να διαφωνούν.

Κι όμως είναι σαν να λεν τα ίδια,
απλώς σε αλλοτινούς καιρούς.
Βαριά θέματα τα καταντούν παιχνίδια,
ας υποστηρίζουν πως πάν' απ' όλα είν' ο νους.

Όταν άλλα να πουν, δεν θα 'χουν,
θ' αποσυρθούν στα στρώματα.
Κι όταν τα νεύρα τους καταλαγιάσουν,
θα ενωθούν τα σώματα.

Τους ακούω κι αυτούς τους ήχους,
στη μοναξιά του μπαλκονιού,
και ξέρω δε θα τους βρω ξύπνιους,
στην παγωμένη αρχή τ' Αυγερινού.

Ελπίζω να μην τους ενοχλώ καθόλου,
καθώς αφουγκράζομαι τον ουρανό.
Απόμακρο, μόνο με νομίζουν,
μισάνθρωπο κι αντικοινωνικό.

Μα η αλήθεια είναι άλλη,
δε χώραγε το μπαλκόνι αυτό.
Εμένα συντροφιά μου ήταν όλοι,
κι είχα παρέα το κενό.

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε