Θεραπευτήριον

Ένα ξεβγαλμλενο τριαντάφυλλο περιμένει πάνω στο σώμα του τον αέρα για να πέσει.
Μια νύχτα τόσο ρομαντιθκή και μοναχική,υπάρχει μόνο για να ξεχάσει πως αρέσει.
Θαυμάζω με ένα ζήλο το ετοιμόρροπο κτίριο απέναντί μου.
Με την επιγραφή του να αναγγέλει "Θεραπευτήριον"
δεν θα μπορούσε να γιατρέψει ούτε μια ουλή μου.
Το αποτέλεσμα των πράξεων που θα έπρεπε να είχα κάνει το αντίθετο.

Ειρωνικό να το σχίζει έτσι ο χρόνος.
Να ξεφτίζει τους τοίχους του σαν να ήταν κι αυτοί πέταλα σε ανθό.
Και μόνο η μαρμάρινη επιγραφή στέκεται κορώνα.
Να θυμίζει πως κάποτε σήμαινε κάτι σημαντικό.

Το λούκι της υδροροής τείνει να εγκαταλείψει
την προσπάθεια να μείνει κάπως στερεό.
Πρόχειρες επισκευές το έχουν αναστήσει,
μέχρι να το ρίξει ο αέρας στο γκρεμό.

Χρησιμεύει σαν παράδειγμα των υπόλοιπων κτισμάστων.
Πως ποτέ τους να μην φτάσουν ως εδώ.

Δεν μπορείς πια να προστατεύσεις κάποιον,
προπάντων όταν δεν μπορείς να συντηρήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.