Υπερπληθυσμός

- Έχω κουραστεί πια από τους τρομοκράτες δημοσιογράφους, που συνεχώς βγαίνουν και παρουσιάζουν καινούργια προβλήματα, δήθεν πιο απειλητικά από τα παλαιότερα. Τις προάλλες περνώντας έξω από ένα περίπτερο, είδα μια εφημερίδα να κρέμεται από ένα σκοινί στο πεζοδρόμιο του μαγαζιού. Δυο πράγματα μου έκαναν εντύπωση: πρώτον, το πόσο έμοιαζε αυτή η εφημερίδα με απλωμένο σώβρακο και δεύτερον ο τίτλος.
- Τι έλεγε; ρώτησε η γιατρός.
- Με μεγάλα έντονα γράμματα έλεγε " Η απειλή του υπερπληθυσμού". Μα αλήθεια, είναι άνθρωποι που πιστεύουν σε τέτοιες ηλιθιότητες;
- Πως το εννοείς αυτό; Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού είναι υπαρκτό!
- Αλήθεια! Από όσο γνωρίζω, το πρόβλημα του υπερπληθυσμού δεν έγκειται τόσο στην έλλειψη χώρου, όσο στην έλλειψη πόρων. Άρα το πρόβλημα δεν είναι πως είμαστε πολλοί, αλλά πως καταναλώνουμε πολλά. Δεν έχουμε πολλά για να ζήσουμε, όχι γιατί οι πόροι δεν επαρκούν, αλλά επειδή δεν τους διαχειριζόμαστε σωστά. Λύσεις σε αυτά τα προβλήματα υπάρχουν, αλλά κι ο λόγος που δεν τις εφαρμόζουμε, είναι και πάλι πρόβλημά μας. Εν τέλει, δεν υπάρχει πρόβλημα υπερπληθυσμού, αλλά πρόβλημα καταμερισμού και διαχείρισης των πόρων. O Jules Pretty, είχε δηλώσει σε μια έκθεση του Guardian για τον υπερκαταναλωτισμό πως " ο τεράστιος αριθμός ανθρώπων δεν είναι τόσο σημαντικός μπροστά στην ανισότητα και το πόσο καταναλώνουν".Και τελικά δεν υπάρχει ούτε πρόβλημα πόρων, αλλά πρόβλημα συνεργασίας. Ο ίδιος στην ίδια έκθεση δήλωσε: " Ο πλανήτης διαθέτει αρκετούς πόρους για να στηρίξει 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους, αλλά μπορούμε να διασφαλίσουμε ένα βιώσιμο μέλλον για όλους μόνο αν αντιμετωπίσουμε τα επίπεδα κατανάλωσης". Σε κάθε περίπτωση που χρειάστηκε να αποφασίσουμε πως θα κινηθούμε ενεργειακά ή πως θα γίνει ο καταμερισμός των πόρων, βάλαμε το συμφέρον μας μπροστά κι έπειτα το συμφέρον τις ανθρωπότητας. Και το ακόμη πιο αστείο είναι πως πεθαίνουν άνθρωποι της πείνας, όχι γιατί δεν έχουμε αρκετά να τους ταΐσουμε, αλλά γιατί δεν έχουν να μας τα πληρώσουν. Πρόβλημα χώρου, από άποψη πληθυσμού υπάρχει σε κάποια μέρη του πλανήτη κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν άλλα κέντρα για να μετακινηθούν αυτοί οι άνθρωποι και να ζήσουν μια κανονική ζωή. Ίσως πάλι τα κέντρα να υπάρχουν αλλά να μη τους δέχονται. Τι ακριβώς μας αποτρέπει να καλλιεργήσουμε όλες αυτές τις αδούλευτες εκτάσεις και να παράγουμε τροφή; Τι μας εμποδίζει από το να σταματήσουμε να σπαταλάμε άσκοπα τόνους νερού; Σίγουρα δε φταίει η αυξημένη λίμπιντο του κάθε Ασιάτη περισσότερο από τη απληστία μας για κέρδος! Και σκέψου κι αυτό: πολλές γυναίκες στον πλανήτη θα ήθελαν να έχουν μια πολύ διαφορετική ζωή από αυτή που έχουν, αλλά δεν τους δόθηκε η ευκαιρία και παρέμειναν νοικοκυρές και μάνες, αποκτώντας πέντε ή έξι παιδιά που δεν θα ήθελαν. Όταν ρωτήθηκαν γυναίκες σε τριτοκοσμικές χώρες, η μεγαλύτερη πλειοψηφία απάντησε πως δεν θα ήθελε τόσα παιδιά και πως θα προτιμούσε να δουλεύει παρά να μένει στο σπίτι. Η χειραφέτηση της γυναίκας σε αυτές τις χώρες, ωστόσο είναι κάτι που πάντα μένει σε τελευταία μοίρα κι από την άλλη είναι οικονομικότερο να στειρώσουμε τις πιο φτωχές χώρες, από το να αναγκάσουμε τους πλούσιους να αλλάξουν καταναλωτικές συνήθειες. Κι η αλήθεια τελικά, γιατρέ είναι πως αυτοί είμαστε. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως ο λόγος που παρουσιάζεται με αυτόν τον τρόπο το πρόβλημα είναι διότι γνωρίζουν πως αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει χωρίς να έχουν φροντίσει να κάνουν κάτι γι' αυτό κι ο μόνος τρόπος θα είναι η απότομη μείωση του πληθυσμού πιθανών με έναν πόλεμο. Ύστερα, αυτό θα παραμείνει σαν κατάσταση. Θα γίνονται βομβαρδισμοί δεξιά και αριστερά, τυχαία, από εχθρούς των μεν στους δε. Όσοι θα έχουν την οικονομική δυνατότητα θα μένουν στα ασφαλή μέρη κι οι υπόλοιποι θα είναι έρμαια της τύχης τους. Έπειτα, ηρεμώ και σκέφτομαι πως πιθανόν, αυτές οι σκέψεις είναι που με έκαναν να έρθω και να ζητήσω βοήθεια εδώ. Άρα, γιατρέ, για να καταλήξω, αυτό που ήθελα να σε ρωτήσω ήταν, αν είμαι τρελός ή απλώς έχω μεγάλη φαντασία;