Σκοτεινότερο απ' το μαύρο

 Πολύ προσωπικό αυτό το μαύρο,

το σκοτεινό μα πλέον αληθινό.

Της στιγμής που δεν θέλω να υπάρχω

και θα ντρεπόμουν να εκμυστηρευτώ,

(μέχρι και στο Θεό).

Κι άλλωστε ποιος να καταλάβει;

Μιλώντας τους ακούνε μόνο το ρυθμό.

Οι λέξεις σου υπάρχουνε σα λάμπα που ανάβει,

μα αντί να εκπέμπει φως,

τρέφεται απ' αυτό!

Κι αν κάποια βράδια, δύσκολα σου έρχεται ο ύπνος,

θα ξεπετάγονται όνειρα ντροπής,

και τόσο θλιβερά.

Εάν δεν ήσουν μόνος σου μην πεις δεν τα 'χεις ζήσει.

Ντροπή είναι να ντρέπεσαι αν έχεις βελτιωθεί.

Κι αυτή η αθώα μοναξιά που σ' έφερε στη δύση,

στην πλάτη σου καλλιεργεί καυτή ανατολή.