Φλογοδέρμη

Άσπονδα μάτια, ρόδινα χείλη,
πόσοι για 'σας γράφτηκαν στίχοι;

Από 'μένα, απ' άλλους,
πολύ πιο μεγάλους,
κι όμως δεν γυρίσατε στιγμή!

Έναν τους λόγο ν' ακούσετε,
μια στιγμή να ενωθείτε,
μ' αυτή τους την ευχή.

Κι εκείνοι έγραφαν εις μάτην,
προσευχήν σε μιαν απάτην,
που δεν είχε προβλεφθεί..

Μπερδεύατε την επιθυμία,
με δικιά τους απουσία, 
στην καθημερινή ζωή.

Εκείνοι ντροπαλοί, μοιραίοι,
συνεχίζαν θαρραλέοι, 
χωρίς τον ήλιο να 'χουν δει.

Ρόδινα χείλη κι υγρά μου ματάκια,
γλυκιά μου πια θλίψη, με εμφανή τα σημάδια,
να σου φέρω λουλούδια, να θυμάσαι τα βράδια,
που τα σώματα έκαιγαν, τα πηχτά τους σκοτάδια!

Κι εσύ από 'μένα, γι' αυτό μη λυπάσαι,
ό,τι κι αν γίνει, μπορείς να θυμάσαι!

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε