Ενικός ευγενείας

 Θα ήθελα να περιγράψω το χρώμα των ματιών σου.

Θα ήθελα να μπορούσα να εξηγήσω,

πως είναι δυνατόν να μου χαμογελούν.

Ώρες τώρα λέω να προσπαθήσω,

και πάντα καταλήγω πως οι λέξεις δεν επαρκούν.

Ακόμα κι αυτό που γράφω τώρα, πάλι μου φαίνεται πεζό.

Ίσως να 'ταν καλύτερα αν ήξερα να ζωγραφίζω.

Αν και μπροστά τους τα χρώματα

κάνουν το κόσμο μας να μοιάζει ανιαρός.

Κι έπειτα μου πέρασε σαν πιο λογική ιδέα,

να περιγράψω όσα έζησα εκείνο το βράδυ

και το πιο γλυκό επόμενο πρωινό.

Μα αποφάσισα να μην τα καταστρέψω,

και να αφήσω το συναίσθημα να τα πλημμυρίζει αγνό!

Κι έτσι αυτό το χρώμα τους, μένει μες στο μυαλό μου,

αμόλυντο και άφθαρτο, σχεδόν μοναδικό.

Παρόλο που ακόμα δεν μπορώ να το λέω δικό μου,

παραδόξως το κατέχω μόνο εγώ.