Παράνομος

Ακόμα συνεχίζω να ανάβω το τσιγάρο σαν παράνομος.

Τον αναπτήρα με μια σβέλτη κίνηση ανοίγω

και τον τρίβω πάνω στο πόδι μου, τάχα αδιάφορος,

κατεβάζοντας τον, ρουφάω τον καπνό και τα μάτια κλείνω.

Αύριο μια νέα μέρα για να μείνω απαράλλαχτος.

Φυσικά θα κανονίσω να κάνω πολλά,

κρατώντας τις τύψεις να μην νομίζω πως είμαι άυλος,

και βέβαια όσα μείνουνε θα είναι θολά.

Έχω απομακρυνθεί από όλα και έτσι μοιάζουν λογικά.

Παρόλα αυτά τα λόγια συνεχίζουν να 'ναι ανηφόρα,

τα κρατάω γραμμένα σε χαρτιά,

να θυμάμαι έστω πως πέρασε η ώρα.

Η αλλαγή θα έρθει αν το θέλουμε πολλοί

κι όχι περιμένοντας να 'ρθει το καλοκαίρι.

Πολύ ψεύτες, λιγότερο ηθικοί,

και οκνηροί όταν έρχονται Δευτέρες.

Το πρόβλημα εστιάζεται στην όρεξη που έχεις το πρωί

και την ζωή που δεν θες ώσπου να 'ρθει το μεσημέρι.

Κι αν όλα καταλήγουν σε μια κακή επιλογή,

σίγουρα θα λύνεται κι μ' ένα καλό χέρι.

Θα είναι πάντως δύσκολο, όπως και κάθε αρχή.

Το ίδιο λυτρωτικό όπως και κάθε τέλος.

Το πρώτο βήμα πάντα νιώθεται βαρύ,

το τελευταίο ορίζει όλο το μέλλον.