Πως πλησιάζεις κι όλο λες

τάχα μου πως δεν ξέρεις,

και με κοιτάς κι ας θες

να κάνεις πως δεν βλέπεις.

Και το πως φτάσαμε ως εδώ,

επιλογή σου ήταν

και λέω δικιά σου γιατί εγώ,

επιλογή δεν είχα.

Αντικριστά όπως με κοιτάς

απ' άλλο όμως τραπέζι

τα μάτια σου λένε πολλά

κι ας έχει τα χείλη δέσει.

Δείχνουν μια πίκρα, γενικά

για ό,τι εκεί συμβαίνει.

Όχι μια πίκρα για παλιά

ή ό,τι περιμένει.

Μα, δεν κατέληξαν καλά

ποιος απ' τους δυο να φταίει;

Φταίει που ήμασταν παιδιά;

Μήπως δε φταίμε νέοι;

Κι αν θα γυρίσεις κάποτε

να δεις τι έχει γίνει,

ίσως να μη θυμόμαστε

αν ήμασταν και φίλοι.