Η αράχνη


 Αφήνω την αράχνη στο μπαλκόνι,
να υφαίνει το ιστό.
Χωρίς να το ξέρει μου κρατάει συντροφιά,
αν και δεν κατανοεί τις λέξεις που μονολογώ.

Αν διαλύσω τον ιστό της,
καθόλου δεν θα το βρει κακό.
Θα επαναλάβει όλο το έργο,
με τον ίδιο, σταθερό ρυθμό.

Κι αναρωτιέμαι όσο τον κοιτάζω,
αν φτιάχτηκε μ' αυτό σκοπό,
να έχει πάντα το κουράγιο,
να χτίζει, όσο καταστρέφω εγώ!

Αν ήξερε για κάποια μοίρα,
αν την είχε οδηγό,
θα παραδινόταν με την πρώτη,
ευκαιρία, στο Θεό!

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε