Αναφορά στον Καβάφη

Μεγαλώσαμε τόσο που δεν ξέρω τι να πω.

Τόσα μέρη που πέρασα , τόσοι άνθρωποι που γνώρισα,

σαν να έπρεπε κάτι να θυσιάσω.

Και ξαφνικά νιώθω σαν να φταίω εγώ,

σαν κάθε απόφαση που πήρα

να στόχευε στο να με ξεπεράσω.

Η ευτυχία μου προσπέρασε το " από πιο ρούχο θα φορεθώ;"

ή πως θα χαλάσω τα χρήματά μου για να διασκεδάσω.

Ό,τι κι αν κάνω νιώθω κάποιον να χρησιμοποιώ

ή πως να βρω τον χρόνο μου κάπως να προσπεράσω.

Δεν έχω βρει τρόπο να δηλητηριαστώ,

μα έχω κρατηθεί πολλές φορές να μην ξεράσω.

Δεν χαίρομαι μια Κυριακή πρωί

γιατί μαζεύτηκαν όλοι στο τραπέζι.

Η αγάπη δεν προκαθορίζεται από ένα πλήθος μια στιγμή

που κάθε άλλη νιώθουν χωρισμένοι.

Στα έπιπλά μου δεν αλλάζω θέση για να νιώσω μια αλλαγή.,

αφού οι άνθρωποι τριγύρω μένουν ξένοι.

Να θυμάσαι πως εκείνος που θα σε αγαπήσει πιο πολύ,

πως έγινες εσύ δεν θα το ξέρει.

Θα ονειρεύτηκε πως κάποτε σε είχε δει

και θα ισχυριστεί πως πάντοτε ζει για να σε περιμένει.

Πλέον θαυμάζω από μακριά,

χωρίς εσένα, να σβήνουν τα κεριά.

Μου φταίνε που ανάβουν καμία φορά,

αν κοιτάζω στα πίσω πιο απ' το "πρέπει" συχνά.

Μυρίζω μεθυστικά στους καπνούς,

ιστορίες που λένε για κάποιους καιρούς.

Περιπέτειες με το τι θα συμβεί σε εμάς,

συναισθήματα που τώρα δεν συζητάς.

Ποιος θα ήμουν αν γι' αυτό το λίγο, δεν είχα εμάς;