Ξεχάσαμε, αφήσαμε
τα ρόδα, τα κρίνα,
τα χρόνια τα υπέροχα,
τα γέλια εκείνα.

Μας έπνιξε αβάσταχτη,
σκληρή προσωπίδα,
η ευθύνη σα θάλασσα,
ο καημός και η πίκρα.

Στο χαμόγελο θάνατος,
στο κορμί σου η θλίψη,
η σκιά σα προθάλαμος
της επικείμενης τύψης.

Ο χειμώνας που έρχεται,
η βροχή που ξεσπάει,
το καλοκαίρι που πέρασε
σα βροντη που χτυπάει.

Σα το ψόφιο αδέσποτο
αφημένο στο δρόμο,
η ψυχή τους αδιάκοπα
φθήνει στο χρόνο.

Κι όσο φθήνει, αυτοί χαίρονται
όμως πάντα ξεχνάνε,
πως εκεί που πηγαίνουνε
η ψυχή τους δε θα 'ναι.