Ανθοθύελα

Ονόματα πως τριγυρνούν!

Παίζουν, φεύγουν, δε μιλούν.

Μελωδίες μουρμουρούν,

σαν τις λέξεις που ακούν.

Λευκή και κίτρινη λαλιά,

πως τους μιλώ τόσο γλυκά.

Τα όσα ειναν παλιά,

και τα καλά και τα κακά.

Είναι δικά μας τα φτερά,

κλείνουν κι ανοίγουν για ψηλά.

"Μια φαντασία, μια φορά,

κάποια φορά, άλλη φορά."

Μη παίζεις, ξέρεις σιγαλιά,

πονεί κι ας είναι μοναξιά.

Μία φορά, κάποια φορά,

κάποτε, κάπου, όπως παλιά...

Αντίο, ας φύγουν οι τρελές,

οι μελωδίες κι οι φωνές

λάγνες, αινιγματικές,

θρηνούν παντού αρμονικές.