Το ρολόι

               - Είναι από τα πράγματα που έχω κάνει και με βαραίνουν, τουλάχιστον από άποψη ηθικής. Όταν το σκέφτηκα και πήρα την απόφαση να το κάνω, μου είχε φανεί καλή ιδέα. Ωστόσο, το μετάνιωσα.
               - Σε ακούω.
               - Βρισκόμουν σε δίλημμα τότε μαζί της. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Είχα αρκετά συναισθήματα για να συνεχίσω να είμαι μαζί της, αλλά και αρκετούς λόγους για να την χωρίσω, μιας και δεν πέρναγα καλά. Είχε αρχίσει η σχέση μας να γίνεται τοξική. Προσπαθούσαμε να το δουλέψουμε κάπως, μα οι συζητήσεις μας δεν κατέληγαν πουθενά. Απλώς καθόμασταν με τις ώρες σε ένα σημείο κι ο καθένας προσπαθούσε να υποστηρίξει την άποψή του και να πείσει τον άλλο ότι έχει δίκιο. Κι είναι υπερεκτιμημένη η δύναμη της συζήτησης. Αν είναι να συζητήσουμε για να βρούμε μια λύση, τότε έχει ουσία. Αν είναι να κάτσουμε να παλέψουμε με επιχειρήματα, τότε δεν βρίσκω λόγο. Κι όπως ήταν φυσικό, έπειτα από κάθε συζήτηση, τα πράγματα γίνονταν χειρότερα.
               Ωστόσο, όσο ο καιρός πέρναγε, ένιωθα όλο και περισσότερο πιο επιτακτική την ανάγκη να πάρω μια απόφαση. Κι αφού εκείνη δεν με βοηθούσε, έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο. Στην αρχή, σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με τα θετικά και τα αρνητικά, το πιο εύκολο πράγμα, δηλαδή. Όμως, καθώς έγραφα αυτή την λίστα, αντιλήφθηκα ότι δεν πρόκειται να οδηγήσει κάπου. Αρχικά, δεν ήταν αντικειμενική. Το τι ήταν καλό και τι κακό, ξεκίναγε από εμένα. Αυτά που ήθελα εγώ, τα έπαιρνα ως καλά, και αυτά που δεν ήθελα ως κακά, κάτι που ήταν άδικο. Έπρεπε να βρω έναν άλλο τρόπο.
               Σκέφτηκα λοιπόν, το εξής: ζωγράφισα με στυλό ένα ρολόι και έφταιξα τους δείκτες του με μολύβι να δείχνουν ακριβώς στις δώδεκα. Κάθε κίνησή της που θα έβλαπτε τη σχέση μας, θα κινούσε τους δείκτες μπροστά, ενώ στην αντίθετη, οι δείκτες θα γύρισαν πίσω. Όταν και αν πέρναγαν δώδεκα ώρες, τότε θα χωρίζαμε. Το πόσο μπροστά ή πίσω θα πήγαιναν οι δείκτες, εξαρτώταν από την σοβαρότητα της πράξης. Κάθε φορά που άλλαζα θέση στους δείκτες, έγραφα τον λόγο που τους μετακίνησα καθώς και το πόσο τους μετακίνησα.
               Το θεώρησα πιο σωστή κίνηση από την λίστα μιας και έπαιρνε ως κριτήριο μόνο το παρόν και δεν ζύγιζε τον άνθρωπο, αλλά τις πράξεις.
               Πέρασαν δυο μήνες ώσπου το ρολόι να φτάσει στο τέλος, αν και στ' αλήθεια, δεν το άφησα ποτέ να φτάσει. Όταν κατάλαβα πως κινούταν και πόσο γρήγορα θα τελείωνε όλο αυτό, άρχισα να γράφω λιγότερα και να γίνομαι πιο επιεικής στα κακά και να μετράω με περισσότερο ζήλο τα καλά. Τελικά, πριν φτάσει στο τέλος, αποφάσισα να το παρατήσω. Καθόλου ευγενικό κριτήριο για να πάρω μια τέτοια απόφαση κι απόρησα πως σκέφτηκα να κάνω κάτι τέτοιο εξαρχής. Έκλεισα το ζωγραφισμένο χαρτί σε ένα φάκελο και το ξέχασα μια και καλή.
               Τελικά, χωρίσαμε κι είχα ξεχάσει κάθε τι που είχε να κάνει με αυτό το σκίτσο μέχρι προσφάτως που έτυχε να κάνω ένα ξεκαθάρισμα στα πράγματα μου και να το πάρω πάλι στα χέρια μου. Μου ήρθαν διάφορες σκέψεις στο μυαλό όταν θυμήθηκα την συλλογιστική μου πορεία εκείνης της περιόδου κι απέφυγα να φιλοσοφήσω το πόσο μπορεί να με επηρέασε στην τελική μου απόφαση. Μα και γιατί δεν το πέταξα τότε; Κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα πετάς από την πρώτη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν δουλεύουν.