Ζούσα πάντα σε μια ποιητική αίγλη,

περίμενα τον άγγελο να φέρει την χαρά,

κι έγραφα προσεκτικά όσα από την ζωή έχω υποφέρει,

να ξέρω τι αντάλλαγμα θα ζητήσω τελικά.

Οι τόσες μου εικόνες που με γέμισαν κενά,

μου έδωσαν φροντίδα τους και μια παρηγοριά,

διατήρησαν την αίγλη της, την έντυσαν φαρδιά,

μεταξωτά υφάσματα και σύννεφα φωτιά.

Στην λάμψη της είπα θα χαθώ, σαν μνήμη στα χαρτιά,

που ξέβαψαν, κιτρίνισαν και δεν χωράνε πια...