ρ=α+βθ

Κοιμόμαστε μέσα στην ομίχλη του δωματίου, φτιαγμένη από τον καπνό.

το φως του κεριού που τρεμοπαίζει, μας θυμίζει κάτι ζωντανό.

Δεν μας παίρνει ο ύπνος τα βράδια, από την έννοια μας τι θα γίνει το πρωί.

Τα όνειρά μας μοιάζουν τετράδια, μουντζουρωμένα απ΄ όσα έχουν ειπωθεί.

Θα πάψει η αγάπη πια να μας εμπνέει,

θα πάψει να 'ναι ο λόγος μας να σηκωθούμε το πρωί.

Σ' ένα πλαίσιο με κανόνες καρφωμένοι,

κι αιτία να δείχνουμε περήφανοι παύλα σοβαροί.

Ολοκληρώνεται ο κύκλος που θυμίζει ηλιαχτίδα,

αφήνεται το σώμα να νιώθει πιο ελαφρύ.

Φεύγει ένα βάρος που κάπως μας ενώνει.

Γινόμαστε κάπως κυνικοί.

Αποτέλεσμα που φέρνει κάποια ελπίδα,

και το αντιλαμβανόμαστε μονάχα ως αλλαγή,

καθένας τον πόνο του βαφτίζει, λόγο να κάνει κριτική.

Μ' αυτόν τον τρόπο συνεχίζεις και βρίσκεις άλλην μια αρχή.

Μια σπείρα που περικυκλώνει, πάντα την ίδια λογική.

Πηγές: