Περί ομοφυλοφιλίας

- Θα ήθελες να μου το εξηγήσεις λίγο περισσότερο αυτό; Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχω καταλάβει ακριβώς την θέση σου.

- Λοιπόν, είναι απλό. Οι ενστάσεις μου όσον αφορά όλο αυτό το κίνημα υπέρ των ομοφυλόφιλων, είναι τρεις. Θα ξεκινήσω από την πιο σοβαρή που είναι η εξής: συμφωνούμε γιατρέ, πως οι σεξουαλικές προτιμήσεις του οποιουδήποτε, δεν μπορούν να μας δώσουν επαρκή στοιχεία για το ποιόν του χαρακτήρα του;

- Και βέβαια συμφωνούμε.

- Άρα, αν παραδεχτώ πως μ' αρέσουν οι γυναίκες, είναι αδύνατο, από αυτό και μόνο από αυτό, να συμπεράνεις το χαρακτήρα μου. Συμφωνούμε επίσης, ότι καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του, με όποιον θέλει, αν υπάρχει κοινή συναίνεση.

- Ασφαλώς!

- Άρα η σεξουαλικές προτιμήσεις ενός ανθρώπου αποτελούν μια άχρηστη πληροφορία για εμένα όταν θέλω να ανακαλύψω το χαρακτήρα του. Ωστόσο, ολόκληρο το κίνημα στοχεύει στην ένταξή του σε μια κανονικότητα, την οποία μόλις τώρα παραδεχτήκαμε ως άχρηστη. Δέχομαι την αντίδραση της κοινότητας στα πλαίσια του ρατσισμού και των εκάστοτε ρατσιστικών επεισοδίων, τα οποία ασφαλώς και συμβαίνουν και είναι καταδικαστέα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά όταν το άτομο φτάνει στο σημείο να μονοπωλείτε στις σεξουαλικές του προτιμήσεις και να προσδιορίζεται μόνο από αυτές, εμένα μου φαίνεται ρηχό. Το ίδιο ρηχός είναι ο ομοφυλόφιλος που μιλάει μόνο για αυτό το θέμα, με τον straight ο οποίος ασχολείται και συζητάει μόνο για γυναίκες, φτάνοντας στο σημείο να μην αναγνωρίζει σε αυτές των άνθρωπο και την αλληλεπίδραση των σχέσεων, αλλά να τις μετατρέπει σε σκεύη ηδονής, τα οποία θέλει να κατέχει.

- Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που δεν το στηρίζεις;

- Πάνω- κάτω ναι. Βλέπεις, γιατρέ, η κατάσταση αυτή μπορεί μόνο να περιπλέξει τα πράγματα. Ακριβώς όπως γίνεται και με κάθε κίνημα που ξεπετάγεται κατά περιόδους. Και βέβαια, τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά και πρέπει να γίνουν γνωστά ώστε να σταματήσει η καταπίεση πως όποια ομάδα συμπολιτών μας υπάρχει, όμως αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα κίνημα που να απλοποιεί την κατάσταση. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι να δημιουργούνται κι άλλα στρατόπεδα μειονοτήτων που υποστηρίζουν την μια ιδέα αλλά δεν δέχονται την άλλη και γιαυτό οι άλλοι δεν είναι μαζί τους και πάει λέγοντας. Αν υποστηρίζεις το ένα δεν μπορείς να υποστηρίζεις το άλλο ή υποστηρίζεις δύο κινήματα άρα πρέπει να είσαι αντίθετος με κάποιο τρίτο κ.ο.κ. ο κοινωνικός ρατσισμός υπό οποιαδήποτε μορφή είναι καταδικαστέος. Δεν έχει σημασία αν είναι φυλετικός, οικονομικός, πολιτικός ή σεξουαλικός. Η μόνη ιδέα που υπάρχει και πρέπει να χωνέψουμε όλοι, είναι πως οι άνθρωποι είναι ίσοι ασχέτως των επιλογών τους εν γένει. Αυτό εξηγείται εύκολα αν δούμε τι γίνεται και σε νομικό πλαίσιο. Αξίζει έναν δολοφόνο να τον πετάξουμε στην θάλασσα για να πεθάνει ή ένα κλέφτη να τον λιντσάρουμε και να του πετάμε πέτρες στην πλατεία; Σαφώς και όχι. Έχουμε κατανοήσει πως όποια αισχρή πράξη και αν κάνει ένας άνθρωπος, έχει κάποια δικαιώματα γιατί είναι άνθρωπος και τίποτα παραπάνω. Αξίζει την προσπάθεια για σωφρονισμό και αλλαγή. Και ουδέποτε η κοινωνία δεν θα έπρεπε να τον βλέπει ως κατώτερο ειδικά όταν εκτελέσει την ποινή του και επανέλθει. Πάντα για την κοινωνία ακόμα και ο εγκληματίας παραμένει ίσος άνθρωπος με όλους. Αξίζει λοιπόν, ένας έγχρωμος ή ένας ομοφυλόφιλος να αντιμετωπίζεται ως κατώτερος. Ασφαλώς και όχι, μα αυτό ισχύει για όλους. Ποιος ο λόγος να βγω να φωνάξω για το ένα κίνημα και όχι για το άλλο, αφού εν τέλει, και τα δύο λένε το ίδιο : όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Σταματήστε να πιέζεται κάθε άνθρωπο γιατί είναι άνθρωπος όπως εσείς και τίποτα άλλο.

- Πιστεύεις πως έτσι θα γινόταν απλούστερη η κατάσταση;

- Λοιπόν, όλο το θέμα του ρατσισμού θα λυθεί όταν μάθει ο κόσμος να κρίνει τον άνθρωπο. Ακούς συχνά να λένε οι πολέμιοι των ομοφυλόφιλων "πως θα μεγαλώσει το παιδί μου ανάμεσα σε άλλα παιδιά που θα έχουν δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες; Τι εικόνες θα λάβει και τι συμπεράσματα θα βγάλει;". Τι καταλαβαίνουμε από αυτή την ερώτηση; Αρχικά, πως αυτός που την διατυπώνει φοβάται μήπως το παιδί του γίνει ομοφυλόφιλο. Αλλιώς δεν θα είχε και λόγο να φοβάται για τα συμπεράσματα που θα βγάλει το παιδί. Αλλά η απάντηση σε αυτό είναι πολύ απλή. Πρέπει να μάθεις το παιδί σου να μην κρίνει τον κόσμο λαμβάνοντας υπόψη του λάθος μεταβλητές. Πρέπει να το αναθρέψεις να κρίνει τις πράξεις των ανθρώπων και όχι τις προτιμήσεις τους, τις ιδέες τους, την κοινωνική του τάξη, το χρώμα και τόσα άλλα αδιάφορα πράγματα. Μπορεί ένα παιδί που μεγάλωσε με κλασική μουσική να πιστεύει ως αμόρφωτους όσους ακούνε λαϊκά; Να τους θεωρεί κατώτερους και υποανάπτυκτους επειδή δεν ασπάζονται την τέχνη με τον ίδιο τρόπο; Ο ρατσισμός και το μίσος ξεκινάει από εκεί ακριβώς! Όταν οι ιδέες σου έρχονται αντιμέτωπες με αντίθετες ιδέες άλλων. Αλίμονο, γιατρέ, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα και σήμερα που παίζουν ξύλο στα γήπεδα για μια ομάδα που κανένα αντίκτυπο δεν έχει στην ζωή τους. Μου φαίνεται λογικό να συμβαίνουν χειρότερα πράγματα όταν αναφερόμαστε σε κοινωνικά ζητήματα, καθώς απέχουμε πολύ από τον στόχο. Συνεπώς, ο στόχος μας θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος. Κάτι που με φέρνει στον δεύτερο λόγο κι αυτός είναι τα επιχειρήματα. Ακριβώς επειδή δεν λένε την αλήθεια τους ανοιχτά, αλλά μια δικοί τους άποψη αυτής, αντλούν επιχειρήματα από τομείς της βιολογίας για να στηρίξουν την θέση τους με λέξεις, πέφτοντας στην παγίδα της γλώσσας και σε ένα από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ζητήματα που αφορά το "σημαίνον" και το "σημαινόμενο". Καμία σημασία δεν έχει για εμένα αν θα αναφερθώ στον καναπέ ως καναπέ, κάθισμα ή οτιδήποτε άλλο εφόσον ο απώτερος σκοπός του να καθίσω κάπου βολικά ολοκληρώνεται με την πράξη. Μου φαίνεται παιδιάστικο να κατέβω στο δρόμο να φωνάξω για έναν Κωνσταντίνο που δεν θέλει να τον λέμε ούτε Κώστα ούτε Ντίνο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να λειτουργούν ως άνδρες ή γυναίκες κι όταν οι κουβέντα έρθει στις σεξουαλικές προτιμήσεις, να πουν ελεύθερα αυτό που νιώθουν. Δεν το καταλαβαίνω και το θεωρώ ακραίο να ζητάμε όταν γεννιούνται τα παιδιά να μην έχουν φύλλο και να τους μιλάμε σε ουδέτερο πρόσωπο ώσπου να διαλέξουν. Η ελευθερία της επιλογής πρέπει να συνεπάγεται και ελευθερία ως προς τα ενδεχόμενα επιλογής. Εγώ διάλεξα τις γυναίκες και δεν ένιωσα ποτέ καμία πίεση από τους γονείς μου για αυτό. Μάλιστα, αφού όλοι αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν, σημαίνει ότι είχαν το καθεστώς της επιλογής ακόμα και κάτω από αυτό το καθεστώς πίεσης που πολεμάνε. Συνεπώς, η επιλογή τους βιολογικού φύλλου και η χρήση άρθρων και ονομάτων που ταυτοποιεί το φύλλο καμία επίδραση δεν είχαν στην επιλογή καθεαυτή. Συζητάμε ξανά για κάτι ασήμαντο. Το να αποδίδουμε τις σεξουαλικές προτιμήσεις με μια λέξη gay, λεσβία, trans, δεν είναι πρόβλημα, αλλά το να κατέβω σε πορεία για αυτό, πάλι μου φαίνεται αφελές. Κι αυτός είναι ο τρίτος λόγος: οι ακρότητες. Σ' αυτές τις πορείες βλέπεις ανθρώπους ντυμένους όσο πιο προκλητικά μπορούνε, ακριβώς σαν τους φιλάθλους των ομάδων, που φοράνε μόνο χρώματα της ομάδας τους ακόμα και στην καθημερινότητά τους. Ένα πρώτο, ίσως και όχι τόσο επιπόλαιο συμπέρασμα είναι πως αυτό το άτομα έχει μονοπωλήσει την ζωή του γύρω από μια ομάδα που αγαπάει τόσο, ώστε έχει ανάγκη να το διατυμπανίζει συνέχεια σε όλους. Με την ίδια λογική και ένα άτομο που προβαίνει σε ένα προκλητικό ντύσιμο μόνο και μόνο για να τον προσέξουν οι γύρω του, αντιλαμβανόμαστε πως το καθιστά μονοδιάστατο και έρμαιο της ανάγκης για προσοχή από τον περίγυρο. Κι αυτό ασφαλώς δεν αφορά μόνο τους ομοφυλόφιλους. Εμπεριέχει την κοπέλα που ντύνεται πρόστυχα όταν βγαίνει έξω, τον άντρα που δεν χάνει ευκαιρία να επιδείξει τα γεμάτα του μπράτσα κλπ. Κάθε άνθρωπο λοιπόν, που επικεντρώνεται σε κάτι που πριν λίγο καθορίσαμε άχρηστο: την ανάγκη επιβεβαίωσης από τον περίγυρο. Όταν ο απώτερος σκοπός του ατόμου ολοκληρώνεται γιατί να χρειάζεται η εξήγηση; Η αποδοχή του εαυτού σου πρέπει να είναι η μόνη ανάγκη σου. Τα δυνατά μου μπράτσα είναι χρήσιμα όταν πρέπει να σηκώσω κάτι βαρύ, αν τα χρειάζομαι για να τραβήξω την προσοχή μιας κοπέλας, μάλλον δεν έχω να τις προσφέρω κάτι άλλο από τα μπράτσα μου. Η κοπέλα που βγάζει έξω τα κάλοι της, μάλλον δεν θα έχει και την πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα για αυτό βρίσκει άλλους τρόπους να φλερτάρει, αν θες. Μα, αν ο σκοπός της ολοκληρώνεται, δεν έχει λόγο να ανησυχεί για το πως την βλέπουν οι άλλοι.

Αυτές είναι οι βασικές μου ενστάσεις. Και δεν θα είχα κανένα άλλο θέμα αν η μάχη δινόταν για το ρατσισμό γενικά, με στόχο να ανέβουμε ένα σκαλοπάτι πιο κοντά στον άνθρωπο και όχι για να λογοφέρουμε.