Ωστόσο

Χαρακτηριστική θυμάμαι την πρώτη φορά που σε είδα,

κι αυτή την χαρακτηριστική ταραχή στα μάτια.

Βρήκες μια κουβέντα τυπική και κάπως το βρήκες αφορμή,

να μου χαμογελάσεις.

Κι έλαμψαν τα χρώματα μέσα στην βροχή,

σαν να σπάθισες έναν άγγελο που δεν μπορεί να κλάψει.

Μπέρδεψες την πρώτη λέξη που σου βγήκε φυσική,

αστειεύτηκες και το πήρες για παιχνίδι.

Το βουνό μας έφερε το χειμώνα του βαρύ,

αλλά οι σταγόνες κάνουν τόσο ρομαντικό το δείλι.

Εύθυμοι δεχόμασταν, γαλήνιοι τις ψιχάλες,

τα χρυσά σου μάτια ολοκληρώναν την σιωπή,

κάπως να ερωτεύονταν οι στιγμές, ώστε να γεννηθούνε κι άλλες.

Μου άφησες συντροφιά ένα χαμόγελο για να κοιμηθώ,

κι αν βρω την ευκαιρία θα στο ανταποδώσω,

οι ψιχάλες κάποτε θα γίνουνε χαμόγελα,

βρεγμένοι είμαστε απ' την θλίψη μας, ωστόσο.