Αύξουσα Παρακμή

Χρονοδιαγραμμάτων αναφερομένη,

για το σημείο που όλα θα τελειώσουν.

Χαμογελαστή και μπερδεμένη,

πίσω απ' το καπνό κρυβόσουν.

Εζυγίζαμε τις λέξεις,

σαν να μπορούν να μετρηθούν,

κι είχες μόνο να διαλέξεις,

από το βάρος που κρατούν.

Ήταν όλα τεθειμένα,

αυτό δε θ' αλλαζε ως νόμος,

ξεκάθαρα και μιλημένα,

μίας κατεύθυνσης ο δρόμος.

Αν έκανα για λίγο πίσω,

νωρίτερα απ' τ' όριό σου,

θα είχες πάλι γι' αυτό δίκιο,

γελώντας μ' αυτό το χρησμό σου.

Κι αν συνεχίζαμε πιο πέρα,

μάλλον θέλω ν' αποδείξω,

πως δεν ήταν μια ημέρα,

που δεν θέλω να λυγίσω.

Τώρα το συναίσθημά μου, πάει!

Εξαντλήθηκε στο χρόνο,

αφομειώθηκε στα χάοι,

που τον εαυτό σκοτώνω.

Έπρεπε να εξηγήσω,

την αφελή αντίληψή μου,

πως για όσα τώρα πράττω,

πρώτα περνούν απ' το μυαλό μου.

Απομακρυνόμουν μόνος,

αφού δεν τα 'χα καταφέρει.

Και κλεινόμουν, μέσα φόβος,

που ποτέ του δε γιατρεύει.

Ωστόσο, κι αυτή η μοναξιά μου,

κάποτε μοιάζει με φίλη,

που φέρνει λίγο πιο κοντά μου,

ό,τι στο τέλος, ανατείλει.

Την βαφτίζω αταραξία

και της προσδίδω χίλιες λέξεις,

όπως το βάρος κι η αλήθεια,

σε σπάει αν δεν την προσέξεις.

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε