Φέρελπις

Πιστεύεις ότι δε θα χαμογελάσω ξανά,

όταν κάπου θα σε δω τυχαία,

και θ' αναρωτηθώ:

" τι είναι πιο σωστό να κάνω;

να συνεχίσω να περπατώ,

να προσποιούμαι ότι δε θέλω να πεθάνω;"

Κι επισκέπτομαι εκείνο το μικρό,

μπαλκόνι που φτάνει στο κενό.

Που βλέπει όλη την αλήθεια,

που με σκίζει στο μισό.

Κι ύστερα ο ήλιος πάνω απ' το γαλάζιο,

να καίει κάνοντας το μπλε του άσπρο.

Όσο εμείς γελούσαμε κι ελπίζαμε στα άστρα,

τόσο πικρά περήφανοι που χτίσαμε τα κάστρα.