Αρίφνητος

 Θα περάσει κι αυτό, 

όπως όλα τα βράδια.

                                                                         να μην νιώθεις πια άδεια.

Γεμίζω κι αυτό το κουτί μου,

με κομμάτια απο 'μένα.

Δεν θέλω να πω την ζωή μου

ή να κρατάω πια την πένα.

Στο κουτί που γεμίζω,

με κομμάτια χαρτιού,

σπόροι δακρύων,

που θα δώσουν καρπούς.

Θα στο δώσω την μέρα

που θα χω φύγει για πέρα.

Πριν προλάβεις να δεις,

αν υπάρχεις κι αν ζεις.

Ερεθίζεσαι τόσο

και δεν θες να κοιτάζεις

Τα χείλη σου άκεφα σφίγγεις

και δεν θες να γελάσεις.

Αγκαλιάζεις το κακό σου,

κι αυτό κυλάει σα ποτάμι.

Αν κολυμπήσει το μυαλό σου,

πάντα θα ζεις το ίδιο βράδυ.

Να τους κάνεις να σ' αγαπήσουν

όπως ο θάνατος τον κόσμο.

Και το μίσος τους να διώξουν

όπως η αγάπη την ζωή.