Ψυχοτονωτικό

Ένα κάδρο.

Σα φτιαγμένο από φως, τα χρώματα

αδράχνω,

λέξεις πλάθω από τις εικόνες, με παλέτα,

τ' άσπρο.

Σα το φως που σου δίνει υστερόβουλα,

υπάρχω.

Σα την σκιά σου, παράγραφος δευτερεύουσα,

ρουφάω,

αυτή τη λάμψη που διψάω αχόρταγα,

διψάω!

Πιο μικρή από αυτή που χάριζες στα ώματα.

Ακουμπάω,

στα ρήματα που τώρα γράφω άρρητα.

Κοιτάζω.

Σε βλέπω σα μυστήριο, που σα τ' αστρα,

το θαυμάζω.

Κι είμαι χαρούμενος που με φωτίζει μια σκιά.

"Υπάρχω", λες

και τώρα δεν υπάρχω.