Στο σκοτάδι

Ψάχνω κάτι που δε βρίσκω.

Βράδυ, πως να ηρεμίσω;

Όλα μείναν πάλι πίσω.

Θέ, μου πως να ηρεμίσω;

Το πρόσωπό μου αγχωμένο,

ψάχνω κι όλο περιμένω,

και δε ξέρω πως τα φέρνω.

Θε μου, πάντα περιμένω.

Είν' όλα τόσο μπερδεμένα,

σκληρά όσο κι αγαπημένα,

το άλλο πάνω από το ένα

στοιβάζονται πάνω σε 'μένα.

Μα δε πειράζει κι ας ξεχάσει

τα καλοκαίρια και τα δάση,

σα το χειμώνα που θα φτάσει,

μαζί με τ' άλλα να στοιβάσει.

Μια μέρα όμως θα το βρω,

δε θα χαρώ, δε θα μπορώ,

θα έχει γίνει και αυτό,

αλλό ένα βάρος στο κενό.