Το φαινόμενο της σήραγγας

Στέκομαι και ακουμπάω στο μαλακό του εαυτού.

Το μοναδικό αβέβαιο που μου δίνει ασφάλεια.

Οραματίζομαι τη συνέχεια, μετά τις δόσεις πανικού.

Όλα αυτά που σε διακατέχουν και τα χωρίζεις σε κεφάλαια.

Κλείνουν οι κύκλοι, τα τμηματοποιημένα,

κομμάτια του χρόνου.

Υποκατάστατα υπάρχουν, αλλά σε γεμίζουν εθισμούς.

Κάποιοι προχωράνε και κάποιοι δυναμώνουν.

Κάποιοι μάταια ονειρεύονται αληθινούς καιρούς.

Σα θλίψη που με γλύκανε, νιώθω την συμπαγή σου εικόνα.

Μια αγκαλιά αγγέλου βαθιά σαν τον ωκεανό.

Ρέοντα ύδατα κυλούν απ' τα ζεστά σου χείλια.

Και δεν με νοιάζει που σε ουρανό πλέον δε θα πνιγώ.

Αν γράψω πάλι για όλα αυτά, μάταια θα τα βρίσκω,

αύριο στηριζόμενος σ' αυτό που δεν υπάρχει,

και θα διαβάζω άκεφος κι όλο θα προσδιορίζω,

στην σκοτεινιά του δρόμου μου,

πότε η λάμψη θα 'ρθει.