Ο χρόνος

- Τι φταίει! Αλήθεια μου το ρωτάς αυτό; Αν ήξερα θα ήμουν εδώ τώρα; Με ενοχλεί, δεν ξέρω τι. Με ενοχλεί που προσέχουν τόσο, που είναι όλοι τόσο επιφυλακτικοί λες και δεν θα ξαναπληγωθούν ποτέ τους, αν προσέχουν. Δεν υπήρξε ούτε ένας που να έφυγε από αυτή τη ζωή χωρίς να υποφέρει. Και το ξέρουν. Λοιπόν, τι προσέχουν; Από τι φυλάγονται; Από τον πόνο που ενυπάρχει σε κάθε ρίσκο; Από το ίδιο το ρίσκο; Από τι; Άνθρωποι μικροί που μαθαίνουν να αντέχουν, να γίνονται σκληροί, να θάβουν τον πόνο και να σφίγγουν τα δόντια. Αυτά τα ξέρουν καλά. Δεν μπορούν να μην φοβούνται το πόνο. Δεν μπορούν να μάθουν να προχωράνε ίσια, ευθεία, με το κεφάλι ψηλά, όσο κι αν πόνεσε το χτύπημα. Και δεν εννοώ στην καθημερινότητα τους. Εννοώ ότι την επόμενη φορά που θα ερωτευτούν, θα είναι πιο επιφυλακτικοί, θα σκέφτονται το παρελθόν και θα κρίνουν με αυτό το πρίσμα το παρόν. Κι όσα θυμούνται είναι για αυτούς λόγος να λυπούνται, αλλά ποτέ λόγος να αλλάξουν. Δίνουν λίγα, ενώ ισχυρίζονται με τόση τόλμη πως θα έδιναν πολλά, μα κάτι ανεξήγητο τους κρατάει πίσω. Κάτι που δεν θέλουν να παραδεχτούν γιατί κι αυτό πονάει. Αλλά να δεις με τι χαμόγελο μιλάνε για το πόσο τους βοήθησαν οι συνεδρίες με το ψυχολόγο τους. Χάχα. Γελάω, γιατρέ, με συγχωρείς. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σε προσβάλλω. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι δεν σε κάνουν τα προβλήματά σου διαφορετικό. Ο τρόπος που τα λύνεις σε κάνει. Αν αντέχεις να τα δεις κατάματα και να τα αντιμετωπίσεις κι αφού τελειώσεις να τα ξεγράψεις. Αυτό νομίζω είναι που ξεχνάνε οι πιο πολλοί. Πως όταν ένα πρόβλημα λυθεί, πρέπει να παύει να σε απασχολεί και το σημαντικότερο να σε επηρεάζει. Αυτή βέβαια, είναι η άποψή μου. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, όμως όσο καλά κι αν νιώθω καθώς φεύγω από κάθε συνεδρία, αν συνεχίζω να είμαι ο ίδιος και πιο επιφυλακτικός, πως ακριβώς με βοήθησες; Σκοπός είναι να μάθω να κρίνω ποιον πρέπει να εμπιστεύομαι. Να μάθω ποιος είμαι, να αποδεχθώ ότι δεν είμαι τέλειος και να μάθω να το διαχειρίζομαι. Κι όταν ανακαλύψω κάποιον που αξίζει την εμπιστοσύνη μου, να του την δίνω χωρίς δισταγμό από τις πληγές του παρελθόντος.
Το επόμενο βήμα είναι ο χρόνος. Σου ζητάνε χρόνο για να νιώσουν καλύτερα, πιο άνετα μαζί σου. Θέλουν χρόνο για να βεβαιωθούν ότι δε θα τους βλάψεις. Αλλά το χρόνο αυτόν τον ζητάνε από εσένα. Γιατί από εσένα; Ο χρόνος δεν σου ανήκει! Ούτε καν ο δικός σου χρόνος δε σου ανήκει. Άρα, τι χρόνο σου ζητάνε να δώσεις; Ο χρόνος που δίνεις είναι και δικός τους. Ένας είναι ο χρόνος για όλους μας. Μια μέρα για 'μένα είναι μια μέρα και για 'σένα. Το δικό σου χρόνο χάνεις όταν ζητάς χρόνο από εμένα. Αυτό που θέλουν είναι υπομονή, τίποτα άλλο. Επειδή φοβούνται να ανοιχτούν, να τα δώσουν όλα. Κι όταν ο χρόνος περάσει και επιτέλους νιώσουν άνετα, όταν μπορέσουν να σου ανοιχτούν, πάλι μην τους πιστέψεις. Δεν ξέρουν να ανοίγονται. Ξέρουν μόνο να λένε μυστικά. Ξέρουν μόνο να λένε τα άσχημα που έχουν κάνει ή νιώθουν.  Ξέρουν να λένε όσα δεν νιώθουν άνετα να πουν σε πολλούς κι έτσι νομίζουν ότι σε κάνουν ξεχωριστό. Δεν ανοίγονται! Ανοίγομαι, σημαίνει είμαι έτοιμος να δεχθώ! Ρίχνω άμυνες!  Απλώς ομολογούν ποιοι είναι. ια ομολογία είναι αυτή τους η απελευθέρωση, τίποτα άλλο. Μια παθητική απελευθέρωση που βασίζεται στην παρουσίαση της αρνητικής τους πλευράς. Μια παραδοχή πως έχουν κάτι σκάρτο και δεν είναι ακόμα σε θέση να το αφήσουν πίσω. Ύστερα από την ομολογία τους, φοβούνται μήπως τους προδώσεις, μήπως αποκαλύψεις όσα άκουσες. Κι έτσι γίνονται πιο επιφυλακτικοί, μην τυχόν τους προδώσεις!