Αυτοφαγία


Πόσο πονούν οι ήλιοι που χάθηκαν στο γκρίζο;

Πολλές φορές το σκέφτομαι όταν κοιτώ τα σύννεφα,

μια μέρα δίχως φίλο,

ή με μόνη συντροφιά,

ένα δειλό εαυτό.


Πιο πάνω απ' το εμπόδιο έχει το φως χαράξει,

έχει γλιστρήσει σα φωτιά,

σε εύφλεκτο χαλί.

Κι εγώ θωρώ από κάτω του,

τη στάχτη που θα βγει.


Δεν είδαν αφού δεν κοίταξαν πιο πάνω απ' το κεφάλι.

Είχαν πολλά να σκέφτονται

και πάντα κοιτούσαν κάτω.

Θα είχα πολλά να έλεγα,

μα τι να περιγράφω;


Αφού δε φάνηκε το φως,

ας μείνουμε κρυμμένοι.

Μπορεί να βρέξει άλλωστε

κι είναι κακό βρεγμένοι,

στους δρόμους να γυρίζουμε,

σαν ονειροπαρμένοι!

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε