Οστομάχιον

 Το ζήσαμε αγέρωχοι στην όχθη του ποταμού.

Θρηνήσαμε τα ψέματα που έφεραν οι μέρες.

Μας ξελογιάσαν μελωδικά οι στίχοι του Θεού,

κι εμείς αθώα πιστέψαμε πως ήχησαν φλογέρες.

Περάσαμε τις μέρες μας κλεισμένοι μες σε σπίτια,

αρνούμενοι να συνδράμουμε στην ψεύτικη χαρά.

Ψάχναμε το νόημα να κεντήσουμε με λέξεις,

όσο μας έλεγαν ότι η θλίψη μας

δεν βγάζει πουθενά!

Κάποιοι από τους στίχους μας, ίσως να γίνουν ύμνοι,

να θυμίζουν πως το όνειρο

πεθαίνει, δε ξεψυχά.

Κάποιες συζητήσεις μας ποτέ δεν βρήκαν παύση,

κι έμεινε το ερώτημα βαριά κληρονομιά.

"Κι ίσως η προσπάθεια να ήτανε ο στόχος."

Παρήγορη κατάληξη γι' αυτό και δεν πονά.

Όσοι πονέσαν σαν εμάς, ας βρουν στο πρωτοβρόχι,

όσα δεν βρήκαν σε γνωστού ανθρώπου τους ματιά