Κανδύλη

Σε τούτο το φυλάκιο μας τρώνε μόνο οι μύγες.
Κι έχει γίνει ανυπόφορη αυτή η υπερβολή.
Πως ένα έντομο με τόση λίγη γνώση,
έχει από 'μας πιότερη υπομονή.

Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει.
Η ζέστη λιώνει κάθε ελπίδα γι αλλαγή.
Περιμένουμε όλοι, αυτό κάποτε να τελειώσει,
μα δεν έχει από πίσω μας, ούτε η αρχή εξαφανιστεί.

Επιτύμβιες στήλες πεσόντων σε πλατείες,
στις οποίες κανένας δεν δίνει προσοχή.
Τις τρώει η οξείδωση απ' την βροχή που ρέει,
όπως ο θάνατος επάνω μας, μετά από κάθε αυγή.

Αποθήκες πυρομαχικών για χρόνια κλειδωμένες,
όμοια με τις σκέψεις μας για κάθε τι καλό.
Περνάμε πλέον σίγουροι πως είναι ασφαλισμένες,
κι αν τύχει να ανοίξουνε, θα είναι για κακό.