Το κατάστρωμα

Άρχισαν να χάνονται κι εκείνα τα φαντάσματα.

Aυτά που φώναζα για παρέα μου το βράδυ.

Κοιμάμαι ακόμα σ' εκείνο το κατάστρωμα.

Στο σεντόνι που μου 'δωσες να σε θυμάμαι.

Ο δείκτης στις δύο μετά τα μεσάνυκτα.

Καμιά σημασία τι μέρα πια να 'ναι.

Γυρνώ το πλευρό κι ακούω μόνο την ανάσα μου,

ενώ κάποτε μας έπαιρνε η ώρα να μιλάμε.