12 πληγές

                                                     Ι
Ξεκίνησε σε ένα βράδυ,
με ένα χάδι,
ένα κράτημα από το χέρι,
μια βόλτα πλάι-πλάι.

Το ένιωθα,
μα δεν μίλησα.
Ποτέ δεν την φίλησα.
Έκλαψα...
Περίμενα...
Κλαίω ακόμα...

Χάθηκε η αγάπη σου
σαν τους καπνούς απ' τα τσιγάρα μου.
Μέσα στο σκοτάδι να ψάχνεις την καρδιά σου,
να ψάχνεις στα μάτια μου,
να ψάχνεις στα όνειρά σου.

                                                        ΙΙ

Κοίτα ψηλά,
πίσω από τα σύννεφα
είναι το κλάμα 
που ακούστηκε για 'σένα.

Τ' αστέρια κλαίνε.
Λάμπουν γιατί ξέρουνε
ότι οι άνθρωποι πονάνε
γιατί αγαπάνε,
γιατί δεν μιλάνε.

Μόνοι στον πόνο τους,
μόνοι και στην χαρά τους.
Για τον κόσμο που χτίσανε,
για τα αμαρτήματά τους.

                                                    ΙΙΙ

Όσα θέλω να γνωρίζω
κι όσα φοβάμαι να ελπίζω
είναι αυτά που αγαπώ
και σε λίγο θα μισήσω.

                                                     ΙV

Φεύγεις...
Φεύγεις σαν τις χαρές της ζωής,
σαν το άγγιγμα της νιότης.

Δεν σε κρατώ και δεν φωνάζω.
Δεν σε φοβάμαι, ούτε διστάζω.

                                                      V

Λύτρωση η βροχή
πάνω σε ένα κορμί αναμμένο
να ξεπλύνει και να σβήσει
κάθε πόθο.

                                                       VI

Είναι η αρχή που σε τρομάζει
ή το τέλος που προκλητικά κοιτάζει;

                                                       VII

Κλεμμένος από παραμύθι
κάθε λόγος σου ηχεί
μεσ' τις φλέβες μου κλαίει
με μορφή τρομακτική.

Στην καρδιά και το μυαλό μου,
τριγυρνάει προκαλεί...
Προκαλεί το λογικό μου,
ξεγελάει την ψυχή.

Πλανάται μέσα στο κορμί μου
κι όλο ψάχνει για να βρει
την ευτυχία μου για 'σένα
να ΄ρθει να σου την χαρίσει.

Όλο ψάχνει μα δεν βρίσκει,
όλο ψάχνει μα θρηνεί
άλλη ευτυχία δεν υπάρχει
να σου φέρει, να προδώσει.

Στα χέρια σου όλη,
είναι δικιά σου,
χάρισμά σου, φυλαχτό
να προσέχει την καρδιά σου
να μην γνωρίσει άλλο πόνο.

Περνούν και φεύγουν οι ημέρες,
γλιστρούν αθόρυβα οι στιγμές
κρύβονται μέσα στην ματιά σου
προσεύχονται για να μην κλαις.

Πληγές τα χέρια μου γεννάνε
έτσι που ζουν μοναχικά,
δεν πονούν και δεν ζητάνε
καμιά τυχαία συντροφιά.

                                                        VIII

Δεν είναι η αγάπη που πονάει,
ούτε η καρδιά που με μίσος ζει.
Οι άνθρωποι είναι που πληγώνουν,
οι άνθρωποι είναι που χτυπούν.

Οι άνθρωποι είναι που ζουν
μέσα σε μια ουτοπία
χρυσά και χάρτινα αγαθά
χιλιάδες λόγοι να γιορτάσουν,
ώρες να αναρωτηθούν
τον λόγο που πρέπει να υπάρχουν
ύστερα να κοιμηθούν.

                                                         IX

Που είναι η αγάπη;
Πως την γδύσαν;
Θυμάμαι ήμουνα μικρός
ήταν η αγάπη ένας φάρος
κι εγώ στο πλοίο μοναχός.

Ντυμένη όμορφα λουλούδια
και μακριά, πλεχτά μαλλιά,
μια Αφροδίτη να ξυπνάει
σε καταγάλανα νερά.

Τους ναυτικούς να χαιρετάει
κι εκείνοι να της απαντούν.
Να μην ξυπνάει το φεγγάρι.
Πιο μακριά να μην σαλπάρουν.

Τώρα κάθεται στον βράχο,
κλαίει πικρά, σπαραχτικά.
Μονάχη στέκεται στο Αιγαίο.
Κανένας δεν την χαιρετά.

Την βαρεθήκαμε ως ήταν,
θελήσαμε τα πιο πολλά.
Τα παραμύθια που μας είπαν
πιστέψαμε πως ήταν ψεύτικα.

                                                        X

Γελούν μαζί μου όταν μιλάω
για τον έρωτα που ζω.
Με ρωτούν για όσα βλέπω
και ποτέ για όσα νιώθω.

Έτσι λοιπόν, εγώ σωπαίνω.
συνεχώς ακούω όταν μιλούν
και ποτέ δεν απαντάω
γιατί δεν καταλαβαίνουν.

Ούτε σε εσένα μιλάω,
έρωτά μου, τρυφερέ.
Κάθε νύχτα ψιθυρίζω
όσα δεν κατάλαβες ποτέ.

                                                    XI

Γυρνούν αδιάκοπα οι δείκτες
σημαδεύοντας ευχές.
Πως περνούν -αναρωτιέμαι-
τόσο γρήγορα οι μέρες;

Πριν από έντεκα βράδια
ήμασταν μία ψυχή.
Καμιά πράξη, μόνο λόγια
το βράδυ να αλλάξει σε πρωί.

Την φοβόμουν αυτή την νύχτα,
προσευχόμουν να σωθώ
απ' τις ζήλειας μου τα δίχτυα,
για λίγο να ξεκουραστώ.

Μεσ' το σκοτάδι ανακαλύπτω
εικόνες κάτω από ενοχές.
"Μόνο εσένα αγαπώ",
θυμάμαι μου 'πες μόλις χτες.

Και δεν τελειώνει αυτό το βράδυ
σαν τότε που 'μασταν μαζί,
χορεύοντας -δύο σε ένα κορμί-
ω, ας μην τέλειωνε εκείνο το τραγούδι.

                                                      XII

Ξεκίνησε σε ένα βράδυ
με ένα χάδι, ένα κράτημα από το χέρι,
για να τελειώσει σε ένα βράδυ
και να μου αφήσει σκέψεις,
συναισθήματα για μια ζωή.
Χωρίς να έχω γευτεί ένα φιλί...
Χωρίς ποτέ της να το μάθει...
Πως μέσα μου θα έβρισκε περισσότερη αγάπη
απ' όση τόλμησε να φανταστεί, να ονειρευτεί ή να προσφέρει.