Αν είχα βρει λιγότερη μοναξιά...

 «Δεν κάνει για φίλος, βαρύς και τραχύς,
μου μιλούσε για όλα και τώρα τι να πεις;
Μου είχε δώσει τα πάντα, δε θα χε κάτι να βρεις,
μα δε του λέω και "όχι", ίσως ν' αλλάξεις μπορείς».

Έρεβώδη μάτια, να κρύβουν καλά,
στα πιχτά τους σκοτάδια, κρύβεται η μοναξιά,
το συμφέρον, ο δόλος κι όσα ο κόσμος ζητά,
κι εμφανίζεται η θλίψη, υγρή ξαφνικά.

Το ψέμα σου βγαίνει σαν αλήθεια,
" Αχ, το 'πα τόσο φυσικά!"
Τι χάρισμα, προτέρημα, συνήθεια,
πράγματι το χρησιμοποιείς σωστά!

Απέραντη πόλη, θάλασσα πλατιά,
τα αστέρια με κοιτάζουν και γελούν προκλητικά.
Βρεγμένη η άμμος, μ' αγκαλιάζει ψυχρά,
τραγουδάνε τα πόδια των παιδιών στα σκαλιά.

Βγαίνει η δασκάλα απ' την τάξη και το δρόμο περνά,
περιμένω στ' αμάξι, τα σπίτια όλα κλειστά,
όπως κλείνει την τσάντα, και με φιλάει τυπικά,
"Βλέπω την ανηφόρα" σκέφτηκα ακουμπώντας τα κλειδιά.

Χαμηλώσαμε ως πέρα, ήρθε κι έφυγε η μέρα,
μιλήσαμε μόνο για 'μένα, πέρασ' η νύχτα, ήρθ' η μέρα.
Ξημέρωσε πια στον καναπέ μου, κι έσκασε το φως σα σφαίρα.
"Φεύγω, δεν ξέρω αν θα σε δω, κι αν θα ξαναπούμε καλημέρα"

Ξημέρωσε πια στον καναπέ μου.
Ποιος ξέρει τι 'πα πάλι, Θε μου.
Ας τα ξεχάσουμε και πες μου,
είναι στ' αλήθεια ζωή αυτό;