Είμαι σίγουρα ανάξιος του χρόνου σου.

Την αλήθεια και έαν μάθω
ψεύτικο, μικρό κουράγιο
σα μια σπίθα απ' τη φωτιά.

Θα 'ρθουν λουλούδια με το Μάρτη,
πράσινη γη μοσχοβολάει γεμάτη
κι εμείς να κλαίμε το χιονιά.

Αφρίζει η θάλασσα κεφάτη
χλιμιντρίζει τ' άσπρο άτι,
λάγνα, πειθήνια σιγαλιά.

Υπό το χάδι του ανέμου
χέρι φίλου κάπως ξένου
που όμως δροσεύει τη καρδιά.

Τα άστρα γίναν πάλι φώτα,
τα λόγια μείναν μόνο λόγια,
και έζησαν αυτοί καλά.