Αριστοτέλης-Τεμπιέ

(...) Όμως η σύγκρουση πάνω στην ερμηνεία των αριστοτελισμών και στην συμβατότητα με την χριστιανική ορθοδοξία θα είναι σκληρή. Το 1255, το corpus aristotelicum εγκρίθηκε στο σύνολό του από την παρισινή σχολή των κλασικών σπουδών. Όμως το 1277 η καταδίκη του επισκόπου Τεμπιέ χτυπά 219 θέσεις που προκύπτουν από τον αριστοτελισμό και θεωρούνται αντίθετες με το δόγμα της Εκκλησίας ( η αιωνιότητα του κόσμου, η αθανασία της ψυχής, η ενότητα του πνεύματος και ούτω καθεξής). Με τον τρόπο αυτό επιχειρήθηκε να περιοριστεί η διάδοση της σκέψεις του Αριστοτέλη: οι δάσκαλοι των τεχνών - αυτή είναι η κατηγορία- διαβάζουν Αριστοτέλη και το σχολιαστή του Αβερρόη, και πιστεύουν πως οι αλήθειες που υποστηρίζονται από τους δύο παγανιστές φιλοσόφους μπορούν, με διαφορετικό αλλά εξίσου αληθινό τρόπο, να σταθούν δίπλα στην χριστιανική αποκάλυψη. Γι' αυτούς τους δασκάλους, η φιλοσοφία δεν καλύπτεται από την ακεραιότητα της χριστιανικής γνώσης, ούτε θυσιάζεται για χάρη της: μέσα από τις διαφορετικές αναγνώσεις του Αριστοτέλη, οι δάσκαλοι των κλασικών σπουδών υποστηρίζουν μια ποικιλία επιστημονικών μεθόδων (...)

---Ιστορία της φιλοσοφίας- Umberto Eco, Riccardo Fedriga- 3ος Τόμος,Κεφ. Νέες Βιβλιοθήκες για Φιλοσόφους και Θεολόγους

Γέλασα και βέβαια, γέλασα όταν φαντάστηκα τον Αριστοτέλη καθισμένο σε μια βιβλιοθήκη να μελετάει με συντροφιά του ένα κερί και τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών να πέφτουν πάνω του που και που, χωρίς να τον ενοχλούν. Ξαφνικά, μπροστά του εμφανίζεται ένας άγγελος, ακριβώς όπως θα γινόταν και με την Μαρία. Δεν θα του έκανε έκπληξη το "θαύμα". Τι εντύπωση θα μπορούσε να του προξενήσει. Είχε διαβάσει κι είχε ακούσει για τόσους θεούς αυτός, που ήταν σαν να τους ξέρει όλους. Να ένας από αυτούς λοιπόν.

« Σταμάτα να διαβάζεις, πάψε να διδάσκεις και να γράφεις, να μελετάς και να σκέφτεσαι ψάχνοντας για την αλήθεια. Έχεις χάσει τον δρόμο και όσο κι αν περπατήσεις πια, μόνο δρόμο θα συναντάς. Την αλήθεια θα την βρεις μόνο όταν αφιερωθείς στον έναν Θεό!»

Ο Αριστοτέλης γαλήνιος χωρίς να έχει σηκώσει ακόμα το κεφάλι του για να δει το θαύμα:

« Ναι, πράγματι, έτσι διακηρύττουν όσοι θέλουν το μυαλό οκνηρό και το σώμα ισχνό. Και την βρίσκουν πράγματι, οι μαθητές και το ποίμνιο που έχουν την αναζήτηση της αλήθειας ως μια ενασχόληση για τον ελεύθερο χρόνο τους κι όχι ως σκοπό ζωής. Αυτοί που κουράστηκαν να ψάχνουν και βρήκαν το έργο αυτό ατελέσφορο, έψαξαν και βρήκαν μια έτοιμη αλήθεια, που δεν θα τους προκαλεί να την καταρρίψουν. Σκοπός δικός τους είναι η καλοπέραση και η χαιρεκακία. Εγώ θέλω την αλήθεια του φιλοσόφου που δεν μπαλώνει τα κενά με ανεξήγητα θαύματα και λιτανείες. Έχεις να μου πεις για μια τέτοια; Τότε θα σηκώσω το κεφάλι μου και θα σε ακούσω πραγματικά. Αλλιώς, πήγαινε καλύτερα να μιλήσεις στο αμόρφωτο ποίμνιο σου, σε όσους ψάχνουν μια διέξοδο για να κοιμούνται τα βράδια και να συγχωρούνται οι αμαρτίες τους στα γεράματα. Με εμένα θα χάσεις απλώς το χρόνο σου. Εμείς προτιμούμε την κόλαση την αληθινή».

Όποιος έχει μελετήσει σωστά τον Αριστοτέλη δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα ήταν κάποια άλλη η στάση του απέναντι σε έναν άγγελο εξ ουρανού. Και βέβαια, θα συμφωνούσε με την στάση του Τεμπιέ το 1277 όταν απαγόρευε την διδασκαλία θέσεων του Αριστοτέλη από τις οποίες διαφαινόταν ότι η φιλοσοφία δεν καλύπτεται από την ακεραιότητα της χριστιανικής διδασκαλίας, αλλά και πως ούτε ο ίδιος ο φιλόσοφος θα έφτανε ποτέ στο σημείο να αλλάξει την στάση του προς χάρη του χριστιανισμού.

Να θυσιαστεί σε τι; Προς χάρη του Θεού που αναγνωρίζει είτε ότι πλησιάσαμε πολύ την αλήθεια και δεν θέλει να την βρούμε, είτε επιθυμεί όλους να μας δει να σκύβουμε δουλικά το κεφάλι;

Αυτοί είχαν τους μάρτυρες, που έπεφταν τροφή στις αρένες με τα λιοντάρια, σαν πρόβατα. Μακάριοι διατηρούσαν το χαμόγελό τους όσο τα σαρκοφάγα τους ξέσκιζαν τις σάρκες. Εμείς προτιμήσαμε τον Προμηθέα που βρήκε αυτό που έκρυβαν οι Θεοί και το μοίρασε στους ανθρώπους. Κι όσο έβλεπε τα αρπακτικά όρνεα να τρώνε τα σωθικά του, εκείνος έστρεφε τα μάτια στον ουρανό και έβλεπε το πρόσωπο του Θεού που τον τιμωρούσε να σκυθρωπιάζει κάθε φορά που τον σκότωνε γιατί δεν μπορούσε να αλλάξει όσα είχαν γίνει, ακόμα και ως Θεός.

Σε αυτό το παιχνίδι που ξετυλίγεται μπροστά μας υπάρχουν δύο τρόποι για να σε μνημονεύουν οι άνθρωποι: είτε να στείλεις πολλούς στον θάνατο, είτε να ελευθερώσεις πολλούς από τον θάνατό τους.