...δε θα με άγγιζε η θλίψη.

 Δε πήρες το μάθημα κι έγινε πάλι,
το ίδιο όπως πέρασε, έφθασε μ' άλλη.
Πως η ζωή δε σου χάρισε αδιάκοπη πάλη,
λογική στο συναίσθημα μ' ευκολία μεγάλη.

Ανοίχτηκες κι αφέθηκες, με πόδια στον αέρα!
Τώρα κλαις που έπεσες στη στεριά απ' τ' αστέρια;
Παρ' το πλέον απόφαση, όσο κι αν το ποτίζεις,
δε θα ανθίσει το κενό αφού δε το ζυγίζεις.

Αν είναι έτσι η ζωή, εγώ μαζί δε πάω,
πέτρα σα βάρος μοναξιάς, πάνω της ακουμπάω.
Πως τάχα να ζυγίζουμε κάθε λέξη που λέμε;
Κι όταν δεν έχουν όλα ειπωθεί, αγκαλιασμένοι κλαίμε!

Μοίρα ή αλήθεια, έγινε πια!
Θολή κραυγή, στιγμή και συγκυρία,
κι αυτά που είπαν τα φιλιά,
γεύση γλυκιά, δίχως ουσία.

Λουλούδια σε κρυστάλλινο βάζο,
μαράθηκαν απ' την πίκρα που στάζω,
απ' το μπαλκόνι το φόντο γαλάζιο,
μπούμπουκι απ' τη ρίζα γεννιέται σαν άστρο.

Κρύωνω κάτω απ' τα αστέρια,
δεν ξέρω αν θα 'ρθει η μέρα.
Γελάω και κλαίω κι η σφαίρα,
μου δείχνει την επόμενη μέρα.

Γυρίζω μέσα στο άρωμά της,
με πνίγουν λέξεις και πράξεις απάτης,
γραμμένες μελάνι στα πράγματά της,
με καρφίτσες στους τοίχους,
να θυμάσαι για να 'χεις!