Δειλινόφιλος

 Αχ, δειλινό πορφυρής οδύνης,

γιατί να θέλεις να μ' ανακρίνεις;

Γιατί το κένο μου να μένει παντ' άδειο;

Γιατί απ' όλα να βλέπω το μαύρο;

Αχ, δειλινό με τα ρόδα σου μάτια,

τους ερωτευμένους που βλέπεις στα μονοπάτια,

ζέστανε λίγο πιο πολύ την καρδιά τους,

να τους μείνει αγάπη για τα παιδιά τους.

Δειλινό, μη λυπάσαι εμένα το ξένο,

εγώ από 'σένα δε περιμένω.

Με μαγεύει τόσο η θέα που βλέπω,

κι αν πικρία μου μένει, τη διαφεντεύω.

Δειλινό μονοπάτι, φοβάσαι τα άστρα;

Έρχετ' η νύχτα, πονηρή ξελογιάστρα.

Το μπαλκόνι θα μείνει σαν άνθος στη γλάστρα,

προσπερνάς, δε μυρίζεις, "τι να πούμε πια, άσ' τα!"