Δεν έχεις μόνο οργή μέσα σου.

Σήμερα βγήκα για φαγητό,

μ' ένα παλιό συμφοιτητή.

Ήθελε να μου γνωρίσει,

το καινούργιο του κορίτσι.

Συντροφιά καλή, καλό φαΐ, καλό κρασί,

χρυσή στοργή η θλίψη!

Γνωρίζονταν από μικροί,

αλλά τα έφερε η ζωή,

και έφτασαν στα είκοσι,

για να 'ναι πια μαζί.

Όσο μιλούσαμε, της κράταγε το χέρι,

κι εκείνη ρέμβαζε τα φώτα στη σιωπή.

Όσο ουρανό δε χόρτασε το άσπρο περιστέρι,

τόσο διπλά μας τα χρωστά η άσπλαχνη ζωή.

"Από τα χρόνια τα φοιτητικά

καλύτερα δε βρήκα"

"και που 'σαι ακόμα" απάντησα,

για ό,τι ναι να 'ρθει.

Στο τέλος αποκάμαμε,

σώθηκε το κρασί.

"Μήπως δεν είν' η κράση μας

ως θα 'πρεπε σκληρή;"