Δημόσιες σχέσεις νεκρών (η πρόσκληση)

Έφτασα ως την κορυφή για να στα πω.

Ήλιας, λέει και προφήτης.

Να' μαστε μόνοι μας, εσύ κι εγώ,

γιατί μ' άλλους μπροστά,

το στόμα δεν ανοίγεις.

Δε θα σου πω για το κακό που 'κάναν,

πως χτίσαν έναν εμετό,

και τώρα ζητούν μετάνοια.

Πως κάθε μέρα τους βουτούν,

μέσα στην αμαρτία,

κι όταν η ώρα έρχεται:

" θε μου, λίγη βοήθεια!"

Τους παίρνουνε τα κλάματα,

'ναβουν κεριά, λαμπάδες,

μήπως και τους γλιτώσουνε,

απ' τα κακά οι παπάδες.

'Η άλλοι λένε σκεφτικοί:

"ποιος θεός, γιατί δε κατεβαίνει;

Να εξαλείψει πείνα κι άδικο,

και στο παράδεισο σωπαίνει;

Θεός είν' αυτός που κάθεται

και στα θνητά απέχει;

Και γιατί στο τέλος να αποφασίζουμε εμείς;

Άποψη αυτός δεν έχει;

Κόσμος του είναι, ας μας πει,

τι κάνουμε κι αν πρέπει,

έτσι κι αλλιώς εμείς μικροί

να δούμε θεό, δε πρέπει."