Ελεύθερο Πνεύμα.

Κάθομαι μόνος μου στο κρεβάτι
και με μισή συνείδηση
προσπαθώ να αποκρυτπογραφήσω
τα λόγια που μου είπες χθες.
Αυτό το μυστήριο που έφτιαξες γύρω σου,
αυτό το πέπλο του απρόσωπου που σε σκεπάζει,
με δυσκολεύει στο να πάρω μια απόφαση.

εξαπατώ τον εαυτό μου με νεφελοκοκκυγίες;
Βλέπω έξω από το τζάμι τη βροχή
αλλά ο ήχος της θερμάστρας μου, καλύπτει
τις σταγόνες στα κεραμύδια.
Τι σημασία έχει;
Τη βροχή πάντα την απολαμβάνουν καλύτερα δύο μαζί.
Εκεί που είσαι βρέχει;
Το κρύο δε με αγγίζει, απ' έξω τουλάχιστον.
Οι χτύποι της καρδιάς μου ανεβαίνουν κάθε φορά που σε βλέπω.
Παλιότερα, για να γίνει αυτό, αρκούσε μόνο να σε σκεφτώ.

Όχι πια.

Ήρθε ο χειμώνας.
Η ερημιά του τόπου, έγινε ένα
με την ερημιά μέσα μου.
Σε λίγο οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι φώτα.
Τα σπίτια θα στολιστούν,
θα χαμογελάσουν τα πρόσωπα.
Για λίγες μέρες η ασχήμια μας θα ομορφύνει.
Η βροχή σταμάτησε.
Μακάρι να χιόνιζε.
Θα είχαμε ένα λόγο να διασκεδάσουμε.
Αλλά όχι. Εδώ δε χιονίζει ποτέ.
Το κρύο είναι υγρό
κι απλώς ποτίζει το μέσα σου!