Επαναλαμβανόμενο Δομοστοιχείο

Ξέρεις πως θα έρθω

να στα πω πάλι.

Μα αυτή τη ζωή να περιμένω,

κάθε επόμενη κρεπάλη.

Τα πιστόλια που γεμίζουν

και μας σημαδεύουν στο κεφάλι.

Άγονο, κενό φερέφωνο,

άδειο σα να μη βρήκε κάλλοι.

Θα πεις: "ξέρω τι γίνεται,

ζούμε στον ίδιο χρόνο,

βάρκα η σκέψη αφήνεται,

με άγκυρα τον πόνο".

Αυτή 'ναι όλη σου η φωνή,

δε θέλω κι όμως γράφω,

μέσα μου ρέει σα πηγή,

πνίγει κάθε μου μαύρο.

Ασφυξία μου δίνει και παίρνει πνοή,

κάθε φορά που αντικρίζω το χάος,

κι αυτή η αχόρταγη, άσπονδη οργή,

δε μ' αφήνει να γίνω πιο πράος.

Το νόημα χάνουν κάθε στιγμή,

καλοί δεν είναι όπως λένε, στο βάθος.

Καπηλεύονται ήθοι, ψυχή,

που τους πρέπει μόνο ο τάφος.