Εστία, δωμάτιο 305

Εστία, δωμάτιο τριακόσια πέντε.

Από τις εννιά,

ως τις έντεκα και πέντε.

Φλέβες, αίμα κι ηδονή.

Ξύπναγα, ζαλισμένος ακόμα το πρωί

κι έκλαιγα που δεν βρήκα κάτι να με σώσει.


Κυρίως μας πλήγωσε η αγάπη.

Κυρίως μας πλήγωσε η ζωή.

Κυρίως πληγωμένοι.


Ρε Αντώνη, ρε Οδυσσέα,

λέτε όλα να 'τανε μοιραία;

Τόσες γυναίκες που περάσαν

δίχως ποτέ να μας ακούν;


Όλοι μας είχανε γι' αλήτες.

Μόνοι γυρίζαμε τις νύχτες.

Ποιος απ' τους δυο σας κάποτ' είπε

πως δεν φοβάται την ζωή;

Γυναίκα είναι και αυτή:

φλέβες, αίμα κι ηδονή,

γλυκόπιοτη σαν το καλό κρασί.


Νιώσαμε ένα βράδυ το φιλί

κι έπειτα μας μάτωσε τα χείλη.

Καταληξαμε συναισθηματικά νεκροί,

άτομα ανασφαλοί,

σε κοινωνία που ψάχνει για ευθύνη.


Που να το πω και τι να νιώσω;

Μ' άφησαν πίσω να παγώσω

Μέσα στην κρύα λογική.


Εστία, δωμάτιο τριακόσια πέντε.

Μόνη της στο μπαλκόνι εστέκε.

Γιατί κλαίει, για δε 'λέτε;

Κοπέλα δίχως ηθική.


Κι αυτή η κοπέλα στο μπαλκόνι

θαρρώ φορούσε ένα σεντόνι.

Δεν είχε πια τι να μας πει.

Σκιά κατάντησε κι αυτή.


Τα βλέμματά μας όλα ρηχά,

αλλά ευχαριστιόντουσαν τα σώματα.

Είχε κρυφτεί η ψυχή δειλά

και πόναγε ανώνυμα.


Εστία, δωμάτιο τριακόσια πέντε.

Εμείς οι τρεις και άλλοι πέντε.

Γιατί δε ζω, για' δε μου λέτε;

Ποιος ζει εις βάρος μου και που;

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε