Φαντασιοσκόπος

Αυτή η περίοδος του χρόνου,
που τα σύννεφα απλώνουν,
κι όλα ανθίζουν ξαφνικά.

Γλυκιά, χλωμή μου οπτασία,
δε μ' αφήνεις σ' ησυχία,
πάνω μου σφίγγεις σα κακό.

Πως να σε απομακρύνω,
λίγο μόνος μου να μείνω,
και να αποκοιμηθώ;

Κι αν κάπως σε ξεχάσω πάλι,
σα σκιά πέφτει, μέθη και ζάλη,
χάνω το νόημα να ζω.

Γλυκιά χλωμή σαν οπτασία,
αξίζεις κάθε εκστρατεία,
που ξέσπασα για να σε βρω.

Ποιος χειμώνας και ποια δάση;
Το πάθος μου θέλει να κοχλάσει,
στη τρυφερή σου αμμουδιά.

Η φλόγα μου μεστώνει ακόμα,
στα χείλη μου έχω το χρώμα,
που βαφτίζει το κενό.

Κι όταν στα στήθη μου ξεσπάσει,
και τα χέρια μου αρπάξει,
τότε στ' αλήθεια θα 'μαι 'γω.