Φυτοφθορά

 Κόπηκαν τα λουλούδια απ' τον αέρα,

μοιράστηκαν μέσα στην αυλή.

Κάθε βήμα που με πήγαινε πιο πέρα,

μου χάριζε καινούργια περισυλλογή.

Το πράσινο, το κίτρινο,

τα χρώματα της φύσης,

αν λείπουν από μέσα σου,

ξέρεις που να ζητήσεις.

Το δρόμο θα σου πει η μυρωδιά,

καθάριου αέρα, φρέσκου,

τα γέλια που κάνουν τα παιδιά,

στην θάλασσα σαν τρέχουν.

Το λίγο από το κόκκινο,

που στον καμβά σταλάζει

μοιάζει καρδιά παιδιού που πρωί,

τον ουρανό θαυμάζει.

Τα σύννεφα σα πνεύματα,

ποτέ δε θα δαμάσει,

κι ας ξόδεψε τις ώρες του

γλυκά να τα κοιτάζει.

Είχαν κι αυτά το δρόμο τους,

δάση να βρουν να βρέξουν.

Ποια μάτια να 'ταν αρκετά

το δρόμο τους να κλέψουν;