Όσο περισσότερη γνώση αποκτώ, τόσο λιγότερη χαρά έχω.

Βλέπω τόσους ανθρώπους,
που μονάχοι γυρνούν,
κι όμως πάντα όπως πρώτα,
φαρδιά χαμογελούν.

Άραγε σα γυρίσουν στο σπίτι,
πάλι γελούν;
Όταν βλέπουν πως δεν έχουν,
με ποιον να τα πουν;

Είναι αυτό το χαμόγελο τόσο αληθινό;
Ή αν είναι συνήθεια, γιατί δεν το 'χω κι εγώ;

Συνεχίζουν να τρέχουν,
να πηγαίνουν για δουλειά,
ευγενικά να λένε καλημέρα,
στου φούρνου την όμορφη ξανθιά,
να συναντάνε φίλους,
να απορρίπτονται απ' αυτούς:
κάποιοι έχουν γυναίκες,
να περιμένουν στο σπίτι τους...

Όταν άραγε ξαπλώνουν στην άδεια ζωή,
έχουν το χαμόγελο ακόμη,
που είχαν το πρωί;