Η ωραία κοιμωμένη

Τα χείλη σου τρεμόπαιξαν στο κρύο που συνάντησαν
καθώς σήκωνα τα σκεπάσματα για να ελευθερωθώ.

Για λίγο, η ψύχρα πρόλαβε και πήρε τη θέση μου.
Σε αγκάλιασε όπως εγώ,
προκαλώντας σου ένα ρίγος.

Σε σκέπασα, διώχνοντας την ψύχρα
και ηρέμησες πάλι.

Τα χέρια σου, αγκάλιασαν το γυμνό σου κορμί,
για να προστατέψουν από την ανεπιθύμητη επισκέπτρια,
όπως λίγο πριν έκαναν τα δικά μου.
Πρόσωπο πράο και ευτυχισμένο,
όχι με χαμόγελο,
αλλά εκείνη την μακάρια ευτυχία,
που μόνο τα όνειρα μας φέρνουν.
Εκείνη την ευτυχία που δεν θέλει χαμόγελα για να φανεί.

Δεν κουνήθηκες από την θέση σου, ευτυχώς,
και ευτυχώς, είχα το "κακό" συνήθειο, όπως έλεγες,
να μην κλείνω τα παντζούρια,
και τώρα ανταμειβόμουν από ένα γαλάζιο 
και μωβ φως που έπεφτε πάνω σου.
Ένα φως που ταίριαζε απόλυτα καθώς γινόταν πορτοκαλί 
όσο ντυνόμουν για να φύγω.

Σε φίλησα στο μέτωπο και σου είπα καλημέρα.
Νύσταζα, θα 'θελα να μείνω κι άλλο εκεί μαζί σου,
να σε χαζεύω μέχρι το φως να φτάσει στο ζενίθ του,
και μέχρι να χαθεί πάλι.

Μετά από αυτά τα πρωινά
τα ηλιοβασιλέματα μου φαίνονται ρηχά, κοινά.
Καταλήγω να πιστεύω ότι τα καλύτερα επουράνια θεάματα,
τα βλέπουν αυτοί που δεν κοιμούνται καθόλου,
κι αυτοί που ξυπνάνε πολύ πρωί.
Να ένας καλός λόγος να ξυπνάω χαρούμενος να πάω στην δουλειά.

Καλημέρα.
Ξέρεις την αλήθεια.
Κι ας μην άφησα σημείωμα όταν έφυγα.

Νεφέλωμα της έλικας ( λευκός νάνος)