“Ήθελα να σε βγάλω από τη ζωή μου”

 Πέρασε καιρός κι όμως,
δε ξέχασα,
αυτό το χρώμα της φωνής σου,
και πως τρεμόπαιξε καθώς,
ήρθε, μα όχι μαζί σου.

Ζεστή, όπως τα χέρια μας,
σε μια φωλιά δικιά τους,
που περπατούσαν πλάι μας,
κι ας ήταν μοναχά τους.

Το ένα ζέσταινε το διπλανό,
κι ας είχε άλλο ταίρι,
με το δικό σου να χωρεί,
δίχως να περισσεύει.

Και συλλογίζομαι φορές,
πως μάλλον δε μου φτάνει,
τόσο που περπατήσαμε,
σαν όλα να τα 'χαμε κάνει.

Ήταν καιρός που πέρασε,
και δε σε είχα ακούσει,
τόσο που πρίν ο ένας πει,
ο άλλος είχ' απαντήσει.

Αλήθεια, μιλάς τόσο πολύ;
Να κρύβεις άλλα τόσα;
Ας προσποιηθούμε ότι 'σαι συ
και με σβηστά τα φώτα.