Ηθελημένα το κακό του εαυτού μου

Δεν θέλω να γράψω,

κι όλα έχουν σπάσει,

τη σιωπή μου ζητάω,

να τη ξεχάσει.

Πως μέσα μου νιώθω,

ότι έχω μουδιάσει,

κι οι μέρες που ήρθαν,

δεν έχουν περάσει.

Εφιάλτες στον ξύπνιο,

δεν έχω γελάσει,

ένα χρόνο κοιτάζω,

την ώρα πως θα διαγράψει,

από πάνω μου ο χρόνος,

σα φεγγάρι σε χάση,

να μη νιώθω πια μόνος,

κι αυτος να ξαποστάσει.

Σε Κυριακή από Δευτέρα,

και στο στόμα η σφαίρα,

σα λύση που ήρθε από πέρα,

κάθε λέξη μαχαίρα,

κίνηση μες στην σκακιέρα,

κι αν δεν ήθελα εμένα,

ίσως να χα εσένα.

Πως γλυκά το συναίσθημα φθήνει,

κατα μήκος πέφτει στην λίμνη,

κι η δροσιά που της είχε απομείνει,

με ένα αγκάλιασμα, τη φλόγα του σβήνει.