Κατάληξη

Η θάλασσα ανατρίχιαζε
κόντρα στον άνεμό της
κι ο ήλιος που τη μέθαγε,
σπάνια ήταν δικός της.

Από εκεί που έστεκα
ο λόγος μου υστερούσε
και κάθε που της μίλαγα
εκείνη με ξεχνούσε.

Μίλαγε κι όλο έλεγε
χωρίς ποτέ ν' ακούει.
Έλεγε κι όλο μίλαγε
χωρίς ποτέ να ζει.

"Σβήνουν αστέρια, σβήνουν ήλιοι
κι εσύ νομίζεις δεν θα σβήσει η αγάπη, δεν θα σβήσει η ζωή;"