Κώστας Καρυωτάκης

Ένας παρεξηγημένος ποιητής που δεν εκτιμήθηκε στην εποχή του όσο θα του άξιζε. Χαρακτηρίζεται ως ο πλέον απαισιόδοξος ενώ στην ουσία αγάπησε τη ζωή όσο λίγοι. Οι ακτίνες φωτός που προβάλλουν μέσα από την μαύρη του ποίηση είναι μάρτυρες αυτής της σκέψης. Ο επαναστατικός του χαρακτήρας δε χωρούσε ανάμεσα στους ανθρώπους που συνεχώς προσποιούνταν. Η μιζέρια τον έπνιξε καθώς η δίψα του για ζωή τον οδηγούσε στη θάλασσα.

 Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει...

Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα...

Τον ουρανό ορίζουνε, τη γη.
Όμως ρωτιούνται ακόμα σαν τι λείπει
και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοί
μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη.

Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν' ανέβουνε τραγούδια
που τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,
ενώ για 'μένα η εβδομάδα ετελειώσε και μόνο.