Ο θόλος

Θέλω να κλειστώ μέσα σε ένα θόλο
με γαλήνη, ελευθερία και χαρά,
καταπράσινα λιβάδια, ελεύθερα μυαλά,
άγρια ζώα και λουλούδια,
μουσική, καθαρό αέρα και τραγούδια.

Όχι απαραίτητα ευτυχία, σίγουρα όμως ηρεμία.
Να ξαναζήσω σπάνιες, χαμένες, παιδικές στιγμές,
όταν μιλάγαν οι καρδιές και τα ψέματα δεν είχανε ελπίδες.

Όταν ήμασταν παιδιά,
γλώσσα-γλώσσα-μαθηματικά,
και ανάμεσά τους ένα διάλειμμα.
Όταν ολόκληρη η ζωή ήταν μια μπάλα στην αυλή.
Της γιαγιάς τα παραμύθια και τα καθαρά σεντόνια
που μυρίζαν οικογένεια που ζούσε μονιασμένα.

Θέλω να μπω σε αυτό τον θόλο,
να ξεφύγω από τον κόσμο που με κρίνει χωρίς λόγο,
που 'χει όπλο του τον λόγο,
που είναι το σκληρότερο όπλο,
και το έχω δει και εγώ.

Ασφαλής στην ησυχία, χωρίς καμία ανησυχία,
να ζει μονάχα η φαντασία,
 κι ας μην υπάρχει καμιά ουσία,
καμιά δολοπλοκία, καμιά αδίστακτη επιθυμία,
ανεργία, φτώχεια ή απορία, ακόμα και από τα παιδιά.

Να μην χωρίζουνε το χάρτη
 σε γραμμές που ορίζουν κράτη,
βάζουν μίσος στον εργάτη,
 αυτοί που ζουν ζωή γεμάτη
με ανέσεις σε νησιά.

Μέσα στον θόλο βλέπω τα όνειρα που έκανα μικρός.
Όχι δεν πέθαναν, όχι δεν είμαι μοναχός.
Γεμάτοι δρόμοι με σημάδια από λάστιχα,
σαν νεκροζωντανός και εγώ αναγκάστηκα
να περπατήσω, μα κουράστηκα να ζω τα ίδια και τα ίδια.

Πάμε να φύγουμε, να ξαναβρούμε την ελπίδα,
να μην έχουμε πατρίδα ή θεούς,
να πνίξουμε όλους τους πολέμους,
να συναντήσουμε αγγέλους,
να καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν έχουνε φτερά,
μα ζουν στην γη, κανονικά
και δεν ζητάνε αντάλλαγμα,
γι' αυτά που μας χαρίζουνε ζεστά.