Οι θυσίες είναι για να γίνονται...

Πως πλησιάζεις κι όλο λες,

τάχα μου πως δεν ξέρεις;

Και με κοιτάς κι ας θες,

να κάνεις πως δεν βλέπεις.


Και το πως φτάσαμε ως εδώ,

επιλογή σου ήταν,

και λέω δικιά σου γιατί εγώ,

επιλογή δεν είχα.

Αντικριστά όπως με κοιτάς,

απ' άλλο όμως τραπέζι,

τα μάτια σου λένε πολλά,

κι ας έχεις τα χείλη δέσει.


Δείχνουν μια πίκρα, γενικά,

για ό,τι εκεί συμβαίνει.

Όχι μια πίκρα για παλιά

ή ό,τι περιμένει.


"Μα, δεν κατέληξαν καλά!",

τάχα ποιος λες να φταίει;

Φταίει που ήμασταν παιδιά;

Μήπως δε φταίμε νέοι;


Κι αν θα γυρίσεις κάποτε,

να δεις τι έχει γίνει,

ίσως να μη θυμόμαστε,

αν ήμασταν και φίλοι.

Δημιουργήστε δωρεάν ιστοσελίδα! Αυτή η ιστοσελίδα δημιουργήθηκε με τη Webnode. Δημιουργήστε τη δική σας δωρεάν σήμερα! Ξεκινήστε
Χρησιμοποιούμε τα cookies για να εξασφαλίσουμε την σωστή λειτουργία και ασφάλεια των ιστοσελίδων μας και για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία χρήσης.

Προχωρημένες ρυθμίσεις

Μπορείτε να προσαρμόσετε τις προτιμήσεις σας για τα cookies εδώ. Ενεργοποιήστε ή απενεργοποιήστε τις παρακάτω κατηγορίες και αποθηκεύστε τις επιλογές σας.